Značaj joge
Reč joga znači jedinstvo i potiče od sanskritske reči yuj, što znači ujediniti. To praktično znači da je joga način balansiranja tela, uma i emocija.
Joga je drevna metoda samorazvoja koja podrazumeva upotrebu tehnika: fizičkih položaja (Asana), vežbi upravljanja pranom (Energijom) putem disanja (Pranayama), relaksaciono-meditativnih vežbi (Yoga Nidra ili Pratjahara), koncentracije (Dharana), meditacije (Dhjana) i samorealizacije (Samadhi).
Značaj praktikovanja joge sve više se ogleda i u rezultatima koji se postižu u radu sa decom sa posebnim potrebama i osobama trećeg doba.
Neke od prednosti praktikovanja joge:
- podstiče fizičko zdravlje
- normalizuje aktivnost fizioloških sistema
- pomaže u uspostavljanju emocionalne ravnoteže
- produbljuje i usklađuje disanje, što dovodi do stabilnosti u organizmu i jačanje imunog sistema
- jača stvaranje oslonca u sebi usmeravajući pojedinca ka otkrivanju unutrašnjih potencijala koji ga povezuju sa smislom
- pojačava kreativnost i mentalnu stabilnost
- povećava fleksibilnost zglobova i celog tela
- reguliše krvni pritisak
Poreklo joge
Usled nedostatka materijalnih dokaza u vidu sačuvanih tekstova, veoma je teško utvrditi tačan nastanak i rani razvoj joge, posebno što indijska tradicija nije pridavala značaja hronološkom aspektu nastanka njenih učenja.
Treba imati u vidu da su se znanja prenosila usmeno. Ipak, mogu se razlikovati četiri glavna istorijska perioda razvoja joge:
Arhaični (cc 3000—1500. p. n. e.)
Pretpostavlja se, na osnovu arheoloških istraživanja ranih civilizacija doline Inda (Harapa i Mohenđo-Daro) i pronađenih figura, koje prikazuju lik proto-Šive, da počeci joge sežu u 3. milenijum p. n. e. U pisanom obliku, neki elementi joge, se nalaze opisani već u najstarijim vedama, datiranim u isti period.
Vede su najstariji spomenici sanskritske književnosti, svete knjige brahmana u Indiji.
Pred-klasični (cc 1500. p. n. e.- 200 p. n. e.)
U ovom periodu, učenje joge se, u sve razvijenijem obliku, nalazi u ezoteričnim učenjima ranih Upanišada, Mahabharati i Ramajani, indijskim nacionalnim epovima, kao i učenjima budizma i đžainizma.
Klasični (cc 200. p. n. e. – 200 n. e.)
Učenja zasnovana na Patanđalijevim Joga sutrama i brojnim komentarima na njih, nastalih u kasnijem periodu.
Post-klasični (nakon 200 n. e.)
Jogijska učenja inspirisana starijim učenjima, čija je zajednička karakteristika nedualni pogled na stvarnost, a koja su razrađena nakon Patanđalijevih joga sutri.
Njen nastanak se vezuje za susret Arijaca i Dravida u Indiji. Znanja o joga metodu, koja se nalaze u Vedama, Upanišadama i drugim izvornim spisima uobličio je i sistematizovao Patanđali u legendarnom spisu Joga sutre.
Za razliku od mnogih filozofskih sistema, koji se bave uglavnom misaonim istraživanjem čoveka, života i sveta, sistem joge stavlja naglasak na praktične telesne i psihičke vežbe, u cilju razvoja svih potencijala pojedinca.
Moderna joga XX veka
Do danas joga kao disciplina samorazvoja uspeva da sačuva svoju autentičnost u značajnoj meri zahvaljujući Patanđalijevom trudu.
Danas su joga tehnike važne u zdravstvenoj preventivi, kao i rehabilitaciji. Prisutne su u psihoterapeutskim metodama, kao vid relaksacionih vežbi, kao nezavisni terapeutski metod.
Koriste se i kao sredstvo za postizanje vrhunskih rezultata u sportu i umetnosti.
Izvan Indije, joga je najpoznatija u obliku hatha joge – fizičkih položaja tela (asana), često kombinovanih sa vežbama disanja (pranayama), i tehnikama joga meditacije (dhyana).
U modernoj jogi, posebno na Zapadu, težište se stavlja na praksu, koja može biti više telesno, ili meditativno usmerena, a manje na samu filozofiju.
Guruima i doktrinama, za razliku od tradicionalne joge, se pridaje manji značaj. Upućujući na pozitivni uticaj vežbanja, joga se posmatra kao doprinos ličnom razvoju, u velikoj meri nezavisno od religioznih, ili ideoloških pogleda praktikanta.
Zahteva u pogledu ponašanja ima manje i shvaćeni su više kao preporuke, nego kao obavezujući uslovi. Metode pročišćavanja se procenjuju po njihovom delovanju na psihosomatsko zdravlje. (wikipedia).
